《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
真的忘了我们的妈妈原来也曾经是个一个少女
个人觉得8分多真的高了，7分的样子吧。感情很真挚，因为是导演根据自身经历拍的，发自肺腑。但叙事手法还是明显的稚嫩，小品痕迹明显，结尾的反转甚至让我觉得有点别扭。今年春节档，让我更加觉得，好哭快要成为一部电影好坏的最高评判标准了。哎。
从《回到未来》到《土拨鼠日》？如果真有这意思的话，那就相当meta了，用电影把逝去亲人的美好时光循环放映
我妈的人生是她自己选的不用我去改变，她过的是自己想过的日子不用我担心，即使我再没用我妈依然爱我。
导演注入真情的作品，哪怕仍有粗糙之处，但观众是会感同身受的。喜剧部分不输夏洛，结尾没有夏洛收得自然，但没有被硬拽着煽情的感觉，假零，真六。
啊，贾晓玲的妈对她也太好了吧，如果我拿假的录取通知书骗我妈，那我妈就会让大家知道什么叫血溅当场，而明年的今日自然就是我的忌日。
还行吧，同样题材感觉没有重返二十岁，乘风破浪拍的好，想看也是因为有沈腾
一开始不太想去，后面看评论还不错，打算带妈妈一起去，结果朋友约着就今天情人节凑了个热闹。路上特别堵车差点没赶上。
作为一部电影，它的节奏有很大问题。可是它的感情又太真挚了，让人无法客观给出评分。
看完不得不再提起周杰伦的高光作品：双人穿越+反转剧情 再度证明单线时空旅行是最能让人共情的 / 当然破绽也很多 尤其不克制煽情 很希望结尾停在张小斐刚穿越落地时的回眸 / 但作为贺岁档且贾导非科班出生 能拍到这种程度也算很真情实感了
但是它特别好的是，把穿越翻出了花。当要让妈妈开心的这份心意被传达到，这个点实在是太好哭了。
想要通过作品释放自己的一些情绪、遗憾，是创作原动力的其中一种吧。看电影的时候，能感受到贾玲的这种释放，这也是我看这部电影最大的获得：从一个创作者的角度。
看过小品版，电影版还是没有一包纸也哭完了半包纸，随着贾玲一起哭，在电影院里拼命压低自己啜泣的声音…… #结束的时候场务提醒大家没有彩蛋，催促大家离场。大家没有看完字幕会错过《依兰爱情故事》的。
《你好，李焕英》是穿越回去报答妈妈，开心麻花把喜剧电影拍成电视剧，贾玲的喜剧是给你大笑大闹，你不知不觉笑着就想着了
沈腾真是绝了，我笑的最开怀的情节都来自腾哥。所以小斐是为了把贾晓玲生下来才没选择沈光林吗？放弃了已知的更好的未来，选择一条老路，只为了还要这个女儿。咋说呢，虽然不认同，但是很感动。哭主要是因为贾玲，演的太好哭的太有感染力了。
“主角发现对方一起穿越来了”这一反转给观众的戏剧意外，有点像《不能说的秘密》里“主角发现对方也是穿越来的”这个转折。
情真，段子没国内喜剧电影那股膈应人的直男味儿，就觉得蛮好的了…结尾太蛊了，某种意义上麦琪的礼物。
阳光灿烂空想八十年代质感让人想起《我和我的祖国/家乡》系列，然后是像开心麻花的那种“跳下黄河洗不清”屎尿屁喜剧，意思都不大；但结尾用视觉互换的老梗煽得一手好情，伤心敞篷车，确实真切感人
是不是每个子女都曾经觉得“我是个废人，我不配”呢？//这个电影其实拍的非常“一般”，但它有一种朴实的感情。没有那么多包装或者辞藻，它连台词都有些平淡——但这些台词几乎是每个人都经历过的。所以我觉得它其实更像一部文艺电影。我走出电影院躲在人群中我还在想，我真的“健康、快乐”吗，我连这么基础的期望都没有达到吧。或许这才是我落泪的原因。（PS：以前的字体真好看啊！）
小品变得电影，母亲题材。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
